Στην παρούσα περίοδο, δύο δυναμικές διαμορφώνονται στο μέτωπο του πληθωρισμού.  Η πρώτη έχει να κάνει με τις πληθωριστικές πιέσεις στα βασικά είδη διατροφής και ενέργειας. Βέβαια και οι δύο αυτές πηγές αποκλείονται από τον επίσημο υπολογισμό του τιμάριθμου (τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο) λόγου της μεγάλης μεταβλητότητάς τους.  Το πρόβλημα όμως παραμένει. Παγκοσμίως οι πληθωριστικές πιέσεις λόγου πληθωρισμού στην αγορά τροφίμων και ενέργειας είναι σημαντικές. Στην Ινδία είναι της τάξεως του 18.6%, ενώ στην Κίνα της τάξεως του 11.4%.Ιστορικά τέτοιες πληθωριστικές πιέσεις μεταφράζονται – με υστέρηση 15-20 μηνών – σε γενικό πληθωρισμό.

Η δεύτερη δυναμική έχει να κάνει με την νομισματική πολιτική και την ανάγκη αποπληρωμής χρεών στον ανεπτυγμένο κόσμο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών το 2017, η Αμερική θα ξοδεύει το 90% των φορολογικών εσόδων της σε ανελαστικές δαπάνες όπως το χρεολύσιο στο δημόσιο χρέος της.  Φυσικά κάτι τέτοιο είναι μη εφικτό, και δεδομένου του τεράστιου χρέους της (επισήμως άνω των 12 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, αλλά εάν λάβουμε υπόψη μας και τις ανηλλημένες υποχρεώσεις συντάξεων και υγείας, το χρέος ξεπερνά τα 30 τρισεκατομμύρια δολάρια, το οποίο ποσό μεταφράζεται σε ποσοστό άνω του 200% του ΑΕΠ) μία λύση είναι η αποπληρωμή με πληθωριστικό χρήμα . Τα ίδια και ίσως σε χειρότερο βαθμό ισχύουν και στην ΕΕ.

Εάν στα ανωτέρω προσθέσουμε την ύπαρξη τρισεκατομμυρίων τοξικών ομολόγων που βαραίνουν ισολογισμούς κυρίως χρηματοπιστωτικών οργανισμών, τότε μπορούμε να πούμε ότι «ένας πληθωρισμός  θα μας σώσει». Δεν θα με παραξένευε λοιπόν εάν εντός της επομένης τριετίας βλέπαμε πληθωρισμό κατά πολύ μεγαλύτερο από το σημερινά επίπεδα.